Kadraja girmiş koca bir su şişesinin, belediye logolu eşşek kadar bir çöp konteynırının, açının beyyyle, perspektifin eyyle olmasının benim için hiçbir önemi yoktu. Aynı kareyi tekrar çekmemin tek sebebi de birinin gözünün şaşı, ağzının yamuk çıkması falan olurdu. Gülümseyin çekiyorum. Gülümseyin ama mutlaka.Bitti. Benim de sanat anlayışım buydu:))
Ama anne olunca insan hayata bambaşka bir çerçeveden bakıyor. Her anlamda..Yaşamdan, yemekten, uykudan, boş zamandan, keyiften, endişeden anladığın her şey değişiyor. En önemli şeyler önemsizleşiyor.Yeryüzünde hepi topu 50 santimetrekare yer kaplayan bir varlık hayatının merkezine gelip oturuyor. En kıymetlin oluyor.
İşte Melis de doğunca ben her şeyin en güzeli onun olsun istedim. Giysilerin en güzeli,sonra oyuncakların, kitapların, sütle geçen yemeklerin,sonra direkt yediği yemeklerin, meyvelerin, doğum günlerinin, diş buğdaylarının, anıların, fotoğrafların her şeyin her şeyin en güzeli benim yavrumun olsundu.İmkanlarımız dahilinde tabii..
İşte bu sebeple gelip gidip Serkan'a bulaşır oldum.'Bir fotoğrafımda daha pikseller ağlıyor bak.Fotoğraf makinesi mi alsak?Bak ne diyeceğim, fotoğraf makinesi alalım mı biz? Ne yapsak makine işini? Hangi marka alsak ki? Ne zaman alacağız şu makineyi? Almıyor muyuz? Alalım.Alalım da alalım..
Sonra da işteeee:Çalışan kazandı, elmam kızardı..Evimin direğü Serkan Beyefendi,bakın dün elinde neyle geldi...
Aldım o makineyi.Allah'ım Allah'ım çok şükür!!
