Hamilelik halleri

   Hamilelik hakkında çok fazla şey söylenir.Hamilelik yaşayan her kadın karşısındakine faydalı olmak istediğinden ya da sırf öylesine konuşmuş olmak için hamileliğinde yaptıklarından,yaşadıklarından, hissettiklerinden ya da neler çektiğinden  uzun uzun bahseder.Hamile değilken bunlar insanın bir kulağından girer ötekinden çıkar.Tıpkı yaşlıların gençlere verdikleri öğütler gibi..Hiçbir faydası yoktur.Ama ne zaman insan hamile olduğunu öğrenir,o gün o eski hamilelere çok haksızlık ettiğini anlar.Bana öyle oldu yani.
   Geçen yıl okulda bir arkadaş hamileydi.Kadıncağızın midesi mi bulandı,hazımsızlık mı yaşadı hatırlamıyorum bile.Aslında kaç defa konuştuk,anlatmıştır kesin.Ama hamile olduğumu öğrendiğim günden beri dünyada tek ben varmışım gibi hissediyorum ben.Herkesin bunları yaşamış olabileceğini aklım almıyor:))Annem de mi yani,babaaannem de mi,resimci de mi,alt komşu da mı?Demem o ki kadın çeşidi kadar çok hamilelik çeşidi var.Yaşamadan anlaşılması mümkün değil.Ama yine de ben bu dönemde yaşadıklarımı oturup düşününce benim de cümlelerim var ey insanlık dedim yazmaya karar verdim:))
1.Korku ve tedirginlik:Hamileliğimin başında bebeğe bir şey olacak diye çok tedirgindim.İlk haftalarda korkudan uyuyamadım bile,uyurken ters bir hareket yaparım diye.Sonra alıştım hattabir kural uydurup kendi kendimi 'her çocuk annesine uyum sağlayabilecek özelliklerle donatılıyordur heralde' deyip rahatlattım.Benim kadar sakar,aceleci,savruk bir kadının çocuğun da Allah çok güçlü yaratmıştır,tutunur benim bebeğim dedim.Tutundu da çok şükür!O kadar yol gidip geldik belediye otobüslerinde sarsıla sarsıla 7,5 ay;sağa sola deli gibi koşturan çocukların içinde nöbet tuttuk ama çok şükür kazasız belasız 32 haftamızı doldurduk.2 haftadır da evdeyiz kızımla.
2.Bu da geçer ya hu:Sonra o malum bulantılar başladı.Hiç geçmeyecek,hayatımın sonuna kadar hiç yemek yiyemeyeceğim sandım.Lokantaların önünden geçerken  içeriye hiç bakmadım,birilerinin yemek yediğini görmek bile midemi bulandırıyordu.Sonra hazımsızlık başladı,davul gibi  şiş hissediyordum ve yediğim hiç bir şeyi hazmedemiyordum.Sadece makarna,pilav,ekmek gibi nispeten kokusuz şeyleri yiyebiliyordum.Katı oldukları için de kabız olup duruyordum.Kayısıdır,sudur derken o da geçti çok şükür.Yani hiçkimse dinlemese bile ikinci kez kaldığımda kulağıma küpe olsun,bu da geçer,hepsi geçer:)))

3.Öğütlerden Kaçış Yok:Hamilelere öğüt vermeye,hayatlarını cehenneme çevirmeye niyetlenmiş, her şeyi bilen koskoca bir güruh var etrafımızda.Baştan anlamazsın.Sevimli sevimli gelip:
-'Süt iç'derler.
-İçiyorum, dersin.Bu sefer başkası atlar:
-sakın çok içme ,kansızlık yapar'
-Yok çok içmiyorum.
-Ama yine de biraz iç
-Kahvaltını düzgün yap
-Yapıyorum,yiyorum öyle zeytin,peynir'.
-Aaa sakın zeytin yeme,tuzludur o,ödem yapar'
-Hızlı hareket etme
-Olur
-Onu kaldırma,yürüme,koşma.
-Çay içme ,
-İçmiyorum
-çikolata yeme
-Yok ben zaten..
-Balık ye
-Yiyorum haftada bir..
-iki kere ye.
-Başüstüne.
-Ceviz ye
-Yiyorum
-Çok yeme.yağlı kilo alırsın.
-Badem yağı sür
-Sürme kıl yapar.Biberiye sür
-Kekik yağı sürsün kekik
-Ölsün bence:)
diye diye delirtirler adamı!
Hamilelik bu yönüyle kayınvalideliğe de benzer bence.Herkes bunalmıştır eminim hamileliğinde herkesin her şeye karışma hakkını kendinde bulmasından,ben böyle olmayacağım demişlerdir belki ama karşısında zavallı,kafası karışmış bir hamile görünce 'Aman yazık zaten kendini yetersiz hissediyodur,hassastır,alıngandır' demeden vuruyorlar abalıya..
     İzne çıkmama en çok bu yüzden seviniyorum etrafımda 'yat,kalk,sürün'diyen kimse yok artık.Gerçi okuduğum bir kitapta:Hamile bir kadının bu nasihatlerden kurtulabilmesi için ıssız bir adada tek başına yaşaması gerekir' diyordu.En son alışveriş merkezinde yaşlı bir teyze,''Allah kurtarsın kızım,az kalmış galiba,sen artık buralarda dolaşma'' deyince yazara hak verdim.Ama kızmadım teyzeye, alışınca insan duymak istiyomuş demek ki ara ara,duygulandım:)) 

     Üç vakte kadar annem ya da kayınvelidem gelip 'emzir,uyut,altınıdeğiştir,gazını çıkart' şeklinde talimatlar yağdıracaklar ama hiç değilse 2 ay rahatım:)) (Ayrıca şunu belirtmek isterim ki yaşlandığımda hiç bir hamileye öğüt vermeyeceğim,her şey ellerinin altında okusunlar öğrensinler,olmadı doktorlarına sorsunlar..ben onlara sadece 'çok güzel oldun sen böyle,aman aman yanaklar da elma gibi oldu falan deyip pışpışlayacağım,psikolojik destek vereceğim her daim:))

 
4.Son aylar bi tuhaf:)İnsan 3.ayı atlattıktan sonra bir havalara giriyor,Çok iyiyim yahu, hamile olduğumu unutuyorum bile falan derkeeeen hop 7.ay geliyor ve sen oturamıyorsun,yatamıyorsun,doğru düzgün nefes bile alamıyorsun..Kendime inanamadım gerçekten;bu kadar dayanıksız olduğumu bilmezdim,nefes nefese kalıyorum iki dakika iş yapsam.Cumartesi günü otobüsle ümraniye'ye gitme deneyimimden sonra korkudan dışarıya adım atmak bile istemiyorum,çok çabuk yoruluyorum artık ben.Hep böyle mi olacağım diye sorup duruyorum kendi kendime,bu kadar halsiz olursam,bebeğe nasıl bakacağım diyorum.Umutsuzluğa düştüğüm noktada, bu da geçer yahu periyoduna geri dönüyorum.Şişmanım da bir yandan amaaan bu da geçer heralde:))